1-en
en 0-len
niets meer
niets minder
de 1 is een 1
de 0 is een 0
en 0-len
niets meer
niets minder
de 1 is een 1
de 0 is een 0
onveranderlijk
onvergankelijk
een 0 loopt niet weg
een 1 lost niet op
een abstracte waarheid
de waarheid als een ruimte die geen einde kent
figuren zonder begin
vormen zonder eind
en toch een kloppend geheel
MONOZYGOTE #3 'Broadway Den Hoorn' TEXEL 2008
MONOZYGOTE #2 Leeuwarden 2007
MONOZYGOTE #1 Amsterdam 2007 afstudeer voorstelling Sarah aan de Amsterdamse Theateracademie
MONOZYGOTE
Concept
Het stuk Monozygote gaat over de poging om te kunnen ontsnappen aan het beperkende (aftakelende) menselijk lichaam; zo niet door behulp van de medische wetenschap dan wel door middel van zoeken naar andere realiteiten (virtual reality).
Leidraad in het stuk is een meisje dat in een computerspel zit . Zij geeft de voor- en nadelen van digitale en werkelijke lichaamsdelen. Tijdens het stuk bevindt zij zich in het laatste level van het spel, waar ze op zoek is naar het einddoel; de uitgang. De uitgang van de materiele wereld.
In dit voorportaal van een digitaal bestaan wordt zij bestuurd door iemand die achter de computer zit. Deze andere persoon kan gezien worden als haar ‘andere ik’; echter meer voor de hand liggend is, dat het haar tweelingzus betreft die haar doet bewegen. Zij is ‘aanwezig’ door haar beeldprojectie op een raam; zo kijkt zij naar wat haar ‘avatar’ doet, en ze kan haar andere richtingen op dirigeren.
Op het einde komt haar ‘andere ik ‘ daadwerkelijk tevoorschijn.
Ruimte
Concept
Het stuk Monozygote gaat over de poging om te kunnen ontsnappen aan het beperkende (aftakelende) menselijk lichaam; zo niet door behulp van de medische wetenschap dan wel door middel van zoeken naar andere realiteiten (virtual reality).
Leidraad in het stuk is een meisje dat in een computerspel zit . Zij geeft de voor- en nadelen van digitale en werkelijke lichaamsdelen. Tijdens het stuk bevindt zij zich in het laatste level van het spel, waar ze op zoek is naar het einddoel; de uitgang. De uitgang van de materiele wereld.
In dit voorportaal van een digitaal bestaan wordt zij bestuurd door iemand die achter de computer zit. Deze andere persoon kan gezien worden als haar ‘andere ik’; echter meer voor de hand liggend is, dat het haar tweelingzus betreft die haar doet bewegen. Zij is ‘aanwezig’ door haar beeldprojectie op een raam; zo kijkt zij naar wat haar ‘avatar’ doet, en ze kan haar andere richtingen op dirigeren.
Op het einde komt haar ‘andere ik ‘ daadwerkelijk tevoorschijn.
Ruimte
Het stuk is typisch vormtheater, waarbij de vorm de spelers een richting en speelstijl geeft. Het publiek bevindt zich op de speelvloer. Zij zijn gesitueerd in een (stoelen) labyrint, en daardoor onderdeel geworden van de te nemen hindernissen in het spel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten